Een keer in de twee weken komen ze, alle drie tegelijk en je wilt het niet weten, echt, alles staat in no time op z’n kop.
Ik heb gewoon echt geen tijd genoeg om ze allemaal te corrigeren op de momenten dat ze dat heel erg nodig hebben, en de trap is zo’n beetje continue bezet.
Soms staat er een te wachten tot hij op de trap mag en kan gaan zitten, “gaat die wachttijd dan van mijn straftijd af pap?”
De teringzooi die je meesleept heen en weer zou je bijna doen besluiten toch maar weer heel veel van je ex te gaan houden, denkend was het wel zo slecht?
Die rust was toch ook wel een beetje mezelf wegcijferen waard geweest misschien.
Het zijn natuurlijk je eigen bloedjes, en daar is natuurlijk helemaal niks mis mee en daarbij zijn het ook nog eens de liefste, knapste en zeker de slimste kinderen van de klas. Natuurlijk lopen ze voor, oftewel zitten ze boven de grote lijn der verwachting.
Oke, More was niet erg groot, maar dat compenseerde hij weer met overdreven vroeg en veel praten wat niet zo heel erg was maar ook nog eens heel luid. Gelukkig,dit werd na inbreng van een paar simpele buisjes acuut de, oftewel zijn, kop ingedrukt, maar voordat we daar achter waren had het kind bijna een ongehoorzaamheidstrauma opgelopen, zo bijdehand waren we dan weer niet.
“Ik ben Diego” schalt Storm uit het niets door de kamer, en ondanks hij er ook wel een beetje op lijkt is daar zijn Diegozijndrang niet uit geboren denk ik.
“Nee ik ben Diego” roept More er keihard overheen.
“Rustig maar jongens” zeg ik sussend, “Storm is Diego en dan ben jij de rode spiderman”, want superhelden zijn top, al dan niet transformerend naar auto’s , vliegtuigen en wat nog meer allemaal niet.
“Nee de zwarte is veel sterker!” roept More
“Ok jij de zwarte dan en Storm de rode”.
Niemand vroeg zich af wat er verder met Diego moest gebeuren, maar grote broer Djardy, die altijd even gezellig langskomt, besloot zich op te offeren en tenslotte die rol dan maar op zich te nemen, arme Diego.
Diego moet volgens mij het broertje van Dora zijn, of een neef. In ieder geval moet het wel familie zijn want ze lijken wel heel veel op elkaar, en spreken allebei netzomakkelijk 2 talen.
“I did it” roept ie dan, “nou jij niet hoor ventje” of misschien met Dora, wat me ook niet echt zou verwonderen.
Enfin, aan het eind van het rollenspel was ik een een of andere groene Wolverine.
God zal weten wie dat is , maar ik heb hem of haar echt nog nooit gezien. Zeer waarschijnlijk zal het dan ook wel de meest gepeste en uitgelachen superheld van het hele heldensterrendom zijn met een veel te dikke buik of zo.
Op die momenten ben ik weer lekker even kind, doe ik gek, lach ik mee, vecht ik met de superhelden en maak ik trouwplannen met m’n jongste dochter. Dan bepalen waar ik moet gaan wonen als More in Barcelona voetbalt en Storm in een rockband de wereld over tourt. We verzinnen een mooi prinsessenkasteel voor Sterre
“we moeten zeker zo naar bed pap?”
“nee hoor jongens, speel nog maar even”