Het is weer bijna 5 december, pakjesavond feest, heel lang was het ook de verjaardag van mijn vader. Die kanjer overleed zo’n twee jaar geleden alweer aan de mensonterende gevolgen van Alzheimer en moet daar nog vaak aan denken. Naarmate je ouder wordt, althans ik dan, ga je met grotere regelmaat terug in de tijd. Je komt steeds vaker, zij het meestal virtueel, mensen van vroeger tegen waarbij natuurlijk altijd de vraag naar boven komt, “leven je ouders nog?” In het jaar voor hij stierf heb ik eens een verhaal voor en over hem geschreven en dat lees ik nog vaak. Het is een verhaal wat destijds recht uit mijn hart kwam en wil dat als een soort ode nog een keer brengen. Ik ga er stiekem toch altijd nog een beetje vanuit dat hij bij me rondhangt, iets dat hij in zijn leven dan weer niet deed, maar toch. Ik heb zijn schilderij aan de muur en wat persoonlijke dingen en natuurlijk veel foto’s. Dus Pa, bij deze….
Mijn vader, de rots, een brok graniet zonder emotie. Hij kon alles het beste, en dat gevoel heb ik nu nog steeds, hij kon het ook. Reed veel auto, en deed dat in mijn ogen perfect, en maakte hij dan een foutje dan was het een stoere (met 180 de vangrail in omdat hij de stoplichten te laat zag) ook dat loste hij dan weer feilloos op door zijn 280 e feilloos en rakelings lang de overige geparkeerde auto’s te sturen zodat hij alleen schade had .Mooi vond ik dat. Streng kon hij ook zijn en kon zonder enige emotie mij na het zien van mijn meer dan belabberde rapport, een maand negeren, dat was mijn vader ook. Later hebben we zakelijk en prive de banden goed aangehaald en werden tot op zekere hoogte maatjes. Ben in mijn rumoerige leven dik verwend, wat achteraf niet eerlijk is geweeat ten op zichte van de rest , maar wel erg waar. Ik heb dat toen natuurlijk nooit zo gezien, maar voor de rest (2 zussen en een broer) is dat natuurlijk niet onopgemerkt gebleven. Jammer wel want het laat toch zijn sporen na, en daar doe je nu weinig meer aan.Wellicht een keer een familie diner laten organiseren, maar grote kans dat ik die hele tafel alleen leeg moet eten, wat misschien ook weer geen probleem is met mijn vraatzucht. Pa beseft het allemaal niet meer (alzheimer) en is in de fase beland dat hij het soms wel en soms helemaal niet meer weet.Sinds twee maanden zit hij in een verzorgingstehuis en vreemd genoeg knapt hij daar een beethje op terwijl hij aftakelt. Sinds de overstap (het wegdoen zoals mijn moeder het zag)naar de verzorging praat hij ineens weer hele zinnen, mist weer iemand op zijn tijd en praat weer met anderen. “het lijkt hier wel een cafe” zei hij met pretogen toen mijn moeder hem de eetzaal met bar binnenreed, prachtig was dat! Hij geniet weer van het leven wat er nog van over is, en is weer blij als hij me ziet binnenkomen.Zonder dat ze het zelf toe wil geven knapt mijn moeder ook op, maar laat haar daar maar rustig aan wennen. Wij laten haar wel voelen dat een prestatie heeft geleverd , de afgelopen jaren, en dat weet ze eigenlijk ook wel. Wat heb je toch lieve kinderen zei mijn vader laatst toen we bij hem op bezoek waren en ik liep even naar de wc om maar niet te hoeven laten zien dat ik mijn tranen niet kon bedwingen. Halverwege liep ik terug en keek hem aan in zijn ietwat lege, staalblauwe ogen. “je huilt”zei hij met geschrokken blik. “Ja Pa geeft niet” mompelde ik en pakte zijn trillende hand vast. “ik hou van jou” zei ik en besefte meteen dat dat de allereerste keer was dat ik hem dat vertelde.Hij wist het wel, daar ben ik zeker van, maar toch. Ik merk soms dat ik ook wel eens zo hard zou willen zijn als dat hij was, maar zou het niet kunnen. Zijn hardheid heeft mij gevoelig gemaakt, en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik huil om hem , om mijn moeder om mijn kinderen, allemaal op zijn tijd maar wel heel bevrijdend.
Laat me maar hoor Pa, enne bedankt nog….
Heb mijn masker even af Pa, ik mis je nog steeds…