Ik sta voor de kerk en kijk angstig naar boven, zou ik binnen mogen of zou de bliksem me treffen op het moment dat ik een stap op de drempel zet?
Ben absoluut geen kerkganger, ondanks ik wel geloof, op een andere manier als de priester hierbinnen zou willlen waarschijnlijk, maar ik geloof wel, op mijn eigen manier. Ik moet wel op een andere manier omdat er regelmatig gebeurtenissen plaatsvinden waar ik het helemaal niet mee eens ben en geen invloed op heb. Ik neem plaats in een bank en voel me meteen op mijn gemak. Er hangt een sfeer van berusting, verdriet en een klein beetje onbegrip. Het is de man’s eigen keus geweest, terwijl hij eigenlijk geen keuze had en dat is zuur, heel zuur.
Jezelf verplaatsen om het te begrijpen is gewoon niet te doen. Dit zal je pas kunnen begrijpen als je er zelf voor staat. Als je al jaren in de wetenschap leeft dat het einde nadert is er niets meer om je aan op te trekken volgens mij. ook je eigen kinderen en kleinkinderen kunnen je dan niet troosten want er is geen hoop, helemaal geen.
De bijbeltaal vind ik moeilijk en vaak onbegrijpbaar. Het is net zoiets als dat een notaris de akte voorleest als je een huis koopt, alleen is het dan bewust wazig gemaakt denk ik wel eens. De priester doet zijn verhaal, luid en wel, alleen de helft van zijn verhaal versta ik niet en de rest begrijp ik niet, wat misschien wel eens voort zou kunnen komen uit desinteresse. Gelukkig is de helft van de tijd ingepland voor familie want dat zijn verhalen en anekdotes waar ik iets mee kan. Die komen recht uit het hart en komen keihard aan, iedere keer afgewisseld met een muzieknummer. Het zijn nummers die ik al jaren ken, maar nu voor het eerst hoor ik wat er gezongen wordt en welke boodschap er in zit. Ik hou helemaal niet van Borsato maar zit wel te janken.
De verhalen van de familie zijn mooi en aangrijpend en raken me diep, net zoals de bijbehorende muzieknummers. Tussen de mensen door zie ik mijn zoon zitten, hij troost waar hij bij kan en is zichtbaar aangeslagen. Het is een gevoelige jongen die nog het meest moeite heeft met de manier waarop, de nuchterheid waarmee zijn opa de beslissing nam. Hij respecteert en probeert te begrijpen…hij is.
Aansluitend aan de kerkdienst volgt de uiteindelijke crematie en daar komen alle kinderen en kleinkinderen naar voren. Ieder heeft een zin, hooguit twee, met een heel persoonlijke lading. Veelal de vraag of hij mee wil blijven kijken met alle dingen die ze nog van plan waren te gaan doen, maar ook of het veulen inderdaad groter zal worden als de moeder, en dat het niet erg is dat opa een Feijenoordfan was, en of hij toch nog even in kleindochters nieuwe appartementje wilde komen kijken…hij heeft het nog druk.
Isabel, Djardy’s moeder, doet haar woord, bijna hard en een tikje verbitterd. Ik weet dat ze het begrijpt en zijn beslissing respecteren zal, maar het is zo moeilijk te verkroppen en dat zie ik aan haar. Haar muziekkeuze is “a star in heaven”van Anouk en ze had geen betere keuze kunnen maken, geweldig.
Iedereen is verslagen, de meesten huilen en er hangt een wolk, een zware van respect, respect voor wat hij gegeven heeft en de moed deze beslissing te hebben kunen nemen.
Ik had je lang niet gezen, maar zal je nooit vergeten…