Ik slinger de vrachtwagen aan de kant op het moment dat we een frietzaak zien. Het lijkt een beetje op een oase, omdat we al een lange tijd daarvoor redelijk honger hadden, en maar geen eetgelegenheid tegenkwamen, maar het was een echte. Ook in Limburg zijn de cafetaria’s inmiddels bemand door Chinezen, en na een minuut of 5 heb ik haar eindelijk duidelijk gemaakt dat ik graag een hamburger wil op een stukje stokbrood.
Vrij laat kwam de dame er achter dat je een hamburger ook doormidden kunt snijden en de stukken achter elkaar kunt leggen, maar goed. Met een blikje in de hand lopen we alvast naar buiten en vragen beleefd of we aan mogen schuiven bij een bijna bejaard stelletje dat zit te genieten van hun , waarschijnlijk, wekelijkse frietje met een frikandel. Ik kan het nooit laten en vraag semi grappig of ze een snipperdag hebben. Dat begrijpen ze dus niet en kijken me een beetje vragend aan. De Chinese dame zet onze bestelling op tafel waarna ik opmerk dat er veel Chinese cafetariabezitters zijn tegenwoordig, die vaak slecht te verstaan zijn.
Met een volle mond zegt de dame iets tegen haar man en ik merk dat ik bij haar een beetje hetzelfde gevoel heb, omdat ik er welhaast geen ruk van versta, dat Limburgs. De man geeft antwoord en vertelt redelijk onduidelijk met friet in, en mayonaise rond, de mond dat er bij hun in de straat ook eentje zit en likt zijn vingers af waarna zijn mond nog meer onder de mayo zit.
De vrouw kijkt rond, ziet de vrachtwagen staan en vraagt of die van ons is. Ik vertel haar wat onze missie is en voordat ik het uitgelegd heb valt ze me in de rede. “Mijn zoon is ook vrachtwagenchauffeur, maar die rijdt in het buitenland”, zegt ze een beetje droevig.Ik zeg haar dat het een mooie baan is en goed verdient. De man neemt het van me over en zegt met opengesperde ogen, “hij is veel weg , en komt wel terug hoor…maar niet meer thuis” De vrouw kijkt hem een beetje beschaamd aan en kijkt weer naar mij. “ja, m’n zoon heeft MS, zomaar ineens”, zegt ze met een nog triester gezicht, en ik krijg een beetje medelijden met haar.”Hij is ziek ja” zegt de man weer en ik krijg door dat hij niet helemaal helder heeft wat er aan de hand is. De zoon bleek net van baan verwisseld en nog voor het tekenen van het nieuwe contract ineens weer heel veel last te krijgen van de MS die hij dus al 10 jaar onder de leden had. Zijn nieuwe baas kon hem net meer bieden dan een 0 uren contract. “Gelukkig werkt zijn vrouw nog een beetje” zegt de trieste vrouw. “Ja, ze is boekhoudster” zegt de man ineens heel trots. “Nee” zegt de vrouw licht geirriteerd, “ze doet de loonadministratie bij een bedrijf”. De man kijkt verwonderd, alsof ze hem dat nog niet had verteld, maar ik zag dat de vergeetachtigheid een andere oorzaak moest hebben.
“Hij is altijd een paar weken weg, en dan komt ie weer terug”zegt de man ineens. “Nee hoor”zegt de vrouw, “hij is nooit langer dan drie dagen van huis, ze hebben nog een dochtertje he” Ik kijk de vrouw aan en het lijkt alsof ze ziet dat ik de situatie begrijp, terwijl ik denk aan mijn eigen vader die eerder overleed aan Alzheimer.”Als hij niet meer kan werken zullen ze ook het huis wel uit moeten denk ik” zegt de verdrietige vrouw en kijkt tegelijk vol medelijden naar haar man.
Even schiet ik vol. Ze hebben elkaar mevrouw, en dan heb je alles wat je nodig hebt toch? ” zeg ik, opbeurend.
Ze kijkt me aan en knikt, kijkt naar haar man en zegt, “ja, je hebt gelijk” en pakt haar man bij zijn arm. “Kom”zegt ze lief, “we gaan weer naar huis”. De man kijkt blij en staat moeizaam op, kijkt lief terug en laat zich begeleiden naar zijn fiets.De vrouw is al bijna de straat uit als de man op zijn fiets is geklommen. Hij kijkt, slingerend met zijn voorwiel, nog een keer om.”Goeie reis jongens”
Ik knik….en slik