Weer in een buurtsuper, deze keer in mijn eigen woonplaats, loop ik richting kassa. Ik heb meer artikelen in mijn handen dan geoorloofd maar schuif toch maar gauw bij de snelkassa aan, ze hebben me tenslotte al een keer geholpen met 18 artikelen dus waag het er op. Voor me staat een electrische scootmobiel, wat dan weer discutabel is in de rij van de snelkassa, met een wat oudere da…me er in. Het gaat niet vlot maar heb ook geen haast dus laat haar maar een beetje rommelen. Misschie is het wel een idee om een 70+ kassa in het leven te roepen, zodat ze zich niet zo opgejaagd hoeven te voelen. Een paar keer kijkt het vrouwtje, bijna schichtig, om en lacht dan lief naar me, waarschijnlijk ter verontschuldiging voor haar lage snelheid. Met moeite krijgt ze haar pasje door de gleuf omdat ze iets te ver van de kassa af staat geparkeerd maar uiteindelijk lukt het. Als ze heeft betaald kijkt ze me weer aan en ik voel dat ze haar verhaal kwijt moet. “rij nou es door met die kar van je” zeg ik lachend en dat blijkt precies wat ze nodig heeft. “ja ik heb een dikke voet want ik ben gevallen en kon er toen niet meer zo goed op staan, Kees zei moet je een sneeuwwitje en bam, daar ging ik, zo onderuit, doet wel zeer nu, en is helemaal dik, kijk maar”en ze tilt haar voet omhoog. Ik zie er niks aan want de voet is helemaal niet dik en haar Croc valt er bijna van af. “nou” zeg ik begrijpend, “die is inderdaad goed dik zeg” en probeer mijn lach in te houden. “Het is heus allemaal niet makkelijk hoor, in zo’n scootmobiel, je kan nergens langs, maar ja daar hebben ze allemaal geen boodschap aan he, tegenwoordig” vervolgt ze haar verhaalwatzepersekwijtmoet. Het meisje van de kassa lacht nog steeds vriendelijk maar de rij is inmiddels langer aan het worden en wij komen zodoende geen stap verder. Er kijkt nog niemand boos dus ik rek het drama nog een beetje, , “het is maar goed dat je een karretje hebt dan, anders kom je helemaal nergens meer met zo’n voet”. “nou” zegt ze dankbaar voor het praatje, “ik ben er al mee naar de dokter geweest ook hoor, maar die wist ook niet precies wat hij er mee aan moest”. “ach, wat weet zo’n dokter nou helemaal” zeg ik gekscherend en ze rijdt een paar meter naar voren. Het kassameisje kijkt me nog steeds lachend aan en ik verontschuldig mezelf met, “ik vroeg haar ook alleen maar hoe laat het was ” en betaal mijn boodschappen. Lopend naar de uitgang passeer in de scootmobiel en het vrouwtje groet me nog een keer lieflachend. “fijne avond mevrouw, en doet u voorzichtig, met uw voet?”