Met heel veel bewondering kijk ik wel eens naar die dansprogramma’s en dan bedenk ik me dat het een gift moet zijn als je kunt dansen en het verschrikkelijk veel voeldoening moet geven, net als kunnen zingen.
Dansen is nooit iets voor mij geweest. Heb het in mijn jonge jaren wel eens een paar keer geprobeerd maar voelde me er allesbehalve prettig bij. Het enige wat ik deed was rondkijken of ik niet uitgelachen werd door een van de omstanders. Als ik dronken genoeg was werd het zeker niet beter, maar dan had ik het zelf niet in de gaten en liet ik mezelf lekker gaan. Achteraf hoorde ik dan wel hoe mijn optreden was geweest maar dat boeide me dan niet meer. Van mijn moeder moest ik indertijd, zoals velen onder ons, op dansles, wat ik helemaal een ramp vond. Ik was een “latertje” en verschrikkelijk verlegen waardoor ik heel veel moeite had een meisje te vragen, wat toch wel nodig is als je een rondje danszaal wil doen. Ik weet nog dat er een meisje was, waarvan ik achteraf denk dat ik er verliefd op was. Toen begreep ik het allemaal niet zo goed wat de meisjes aangaat en kreeg het dan ook altijd heel erg warm als ik haar zag, dat weet ik nog wel. Ze had mooie ogen met lange wimpers, een geweldige bos met krullend haar, bijna altijd zo’n dikke harige trui aan en ze rook altijd heerlijk. Nu rook ik in die tijd niet zo veel aan meisjes dus het was al snel heel bijzonder allemaal. Ook weet ik nog dat ze er een keer niet was. Ik was meteen van slag en moest toen wel een “andere” uitkiezen. Dat was een ramp maar het lukte me wel. Na het dansen wilde ik altijd zo snel mogelijk weg maar toen ik weg wilde lopen trok de “vervangster” me aan mijn jas. “kom je volgende week ook weer?”vroeg ze lief. “Zeker wel” loog ik en ben er daarna nooit meer geweest.
Mijn toenmalige danspartner woont ook in Bergen op Zoom en ik kom haar nog wel eens tegen. Ze is uiteraard ook ouder geworden maar ze lijkt nog erg veel op “toen”. We kijken elkaar dan aan en ze lacht altijd naar me , waarschijnlijk op een manier zoals ze naar iedereen lacht. Haar verhaal zal wel heel anders zijn dan het mijne ben ik bang dus vraag haar maar niks.
Nee, dansen is niets voor mij. Op de een of andere manier heb ik de verkeerde motoriek voor dat soort fratsen . Een paar maanden geleden zijn we nog eens met een paar collega’s op stap geweest en ja hoor daar ging ik weer. Tegen het eind van de avond stond ik daar, volgeladen met bier, midden op de dansvloer met mijn handen omhoog, de zeer waarschijnlijk altijd dezelfde, pasjes uit te voeren, pasjes die voor mij hopelijk altijd onbekend zullen blijven…