100 jaar

“Pap, hoe oud ben je nou, meer als 100?”. Ik vertel haar dat ik nog maar op de helft ben gelukkig en dat we nog wel een paar mooie jaren voor de boeg hebben. “Owja , ” zegt ze lachend, “zijn dat twee of drie cijfers?” “Twee cijfers lieverd, en de drie ga ik niet halen ben ik bang”. ” Ben je daar bang voor pap. voor de drie?” Vraagt ze met een minifrons op haar verder gladde en onschuldige gezichtje. ” Nee hoor schatje, ik ben niet bang en ben heel blij met jullie”. Ik merk dat ze probeert de hoeveelheden te begrijpen en vraagt me daarna hoeveel 160 x 85 is. “Ik zeg meteen “490” en weet heel goed dat dat niet klopt. “jij weet ook alles sommen he pap” zegt ze trots.
Even ligt ze te denken. draait weer naar me toe en vraagt, “waar ligt de Amerikaanse wereld in Nederland?”
Ik denk meteen aan een ambassade of zoiets, maar dat fenomeen kent ze volgens mij nog niet dus vraag ik haar hoe ze in hemelsnaam aan die vraag komt. “dat moestik vragen van de juf” zegt ze serieus en ik schiet in de lach. “das echt waar hoor pap” zegt ze nog eens en ik vertel haar dat ik het een beetje vreemde vraag vind maar er over na zal denken. Als ik mijn best doe te begrijpen wat ze bedoelt hoor ik ineens naast me, “he pap, kijk es”
Als ik om kijk besef ik dat het haar waarschijnlijk toch niet zo veel kan schelen…