Altijd al de eenling in een hechte vriendengroep. Wat wij deden, deed hij juist niet. Niet om op te vallen, nee. Geen typetje ook. Je kunt immers niet iemand willen zijn, je bent al iemand. Hij wist als geen ander wie hij was, en wat hij wilde. Als wij dachten rechts te moeten gaan, ging hij steevast links. Een multitalent met schijt aan het verwachtingspatroon, en nog steeds. Een man met karakter ook. “Geen woorden maar daden”.
Zoals velen maakten we geweldige plannen. Ooit zouden we met z’n allen. Wij gingen uiteindelijk niet. Door angst of het naief inslaan van onverwachte kronkelwegen waarvan we pas laat beseften waar ze ons heen leidden. Hij ging wel. Dat hij geweest was hoorde ik bijna altijd pas als hij terug was. Niet te koop lopend met, nee, altijd net naast de schijnwerpers. Ik hoorde het dan weer van een ander en verbaasde me weer.
Vanmiddag zag ik hem rijden, wat makkelijk anderhalf jaar geleden zou kunnen zijn, ik weet het niet precies meer. Hij zag me en zwaaide enthousiast. Nog steeds die avontuurlijke blik in dat markante gezicht.
Altijd vriendelijk en zichzelf haalt hij er uit wat er in zit, en de vulling van die taart maakt hij zelf, eigen recept.
Ik zwaai terug in een waas van respect en jaloezie.
Doe voorzichtig maat.