Mond vol tanden

Als we uit de bioscoop naar buiten stappen loop ik een oude kennis tegen het lijf. Met Sterre aan mijn hand doen we in sneltempo verslag van ons leven. Sterre hangt wat aan mijn arm en om de een of andere reden denk ik altijd dat ze me niet hoort of in ieder geval niet begrijpt wat ik zeg. Omdat de jongens al wat verveeld naar me kijken maak ik een eind aan onze straatreunie en geef de man een hand. “leuk je even te hebben gezien’ zegt hij en ik kop terug met een welgemeend “wederzijds”. “veel plezier nog he, groetjes”, zeg ik nog en we lopen weg. Sterre stopt ineens, kijkt me vragend aan en zegt, “aan wie moest hij nou de groetjes doen? dat heb je helemaal niet gezegd”
Sja…