Niemand thuis

Er wordt aangebeld. Als ik opendoe kijk ik in de ogen van een jonge DHL meneer.
“goedemiddag meneer” zegt hij en meteen vraag ik me af hoe hij dat weet.
“Ik heb een pakje voor de buren” zegt hij vriendelijk . “oh, das mooi, die wonen hiernaast” maak ik hem duidelijk en wijs naar een deurtje verder.
“ja, dat weet ik, maar ze zijn er niet dus ik dacht…”. “Of je het hier achter mag laten?”, val ik hem bij, en hij knikt gewillig. Ik zeg hem dat dat natuurlijk geen probleem is en vraag hem wat er in de doos zit. “sja, dat weet ik niet hoor meneer” antwoordt hij een beetje angstig naar het etiket kijkend. Ik geef aan dat ik het best aan wil nemen maar dat ik dan wel even wil zien wat er in zit.
“je hoort tegenwoordig van die rare dingen allemaal” leg ik uit en pak de doos van hem over. Als ik een beetje aan het plakband begin te frunniken wil hij de doos terugpakken. “Nee meneer, dat mag echt niet hoor, daar krijg ik problemen mee”. “nou, dan kijk ik wel als je weg bent” pareer ik adrem en zet de doos in de gang. “sja meneer, als u getekend heeft is het uw verantwoordelijkheid, dat u dat wel weet”. Ik besluit de scene nog heel even voort te zetten en vertel hem dat ik vaker pakjes en dozen aanneem van anderen en nooit teken met mijn eigen handtekening. “ik kras zo maar iets, dan kan ik altijd zeggen dat ik van niks weet” zeg ik weer en ik zie dat hij zich geen raad weet met de situatie. “de vorige keer zat er lingerie in, dat heb ik maar aan mijn vriendin gegeven” maak ik het nog wat spannender en teken zijn lijstje af. De Dhl’r kijkt verward en stapt een paar passen terug met het woord “dilemma” in grote letters op zijn voorhoofd. Als hij omdraait om het trappetje af te lopen roep ik ‘m nog even. Hij stopt en kijkt me aan. “was maar een geintje hoor, komt wel goed” stel ik hem gerust, en ik ga naar binnen.
Van achter het raam in de keuken kijk ik nog even naar het busje en ik zie dat de jongen, in zijn cabine, aan het bellen is terwijl hij steeds naar mijn voordeur kijkt.
Mijn vervelende gevoel achteraf veeg ik weg met het idee dat het best zo zal gaan soms.
Bewustmaken heet dat, toch?