Stella Maris, ooit een onderkomen voor minder begaafden, nu huisvesting voor “nieuwe Nederlanders oftewel Poolse arbeiders.
Ik sta wat naar het pand te staren als er een man naar me toe komt lopen. “Zoekt u iemand m’neer?” vraagt hij netjes in behoorlijk Nederlands. Ik leg hem in grote lijnen uit wat de reden is van mijn onaangekondigde bezoek. Dat ik benieuwd ben hoe onze Poolse “medelanders” de zomer door gaan brengen. Vieren ze hun zuurverdiende vakantie in het “thuisland”, zoals veel Turkse en Marokkaanse families de familieband in ere houden of trekken ze ook massaal naar warmere oorden om daar de hele dag in de zon te liggen, ’s middags heerlijk op een terrasje genieten van de zon en een biertje of zich ’s avonds in een kroeg helemaal van de wereld zuipen om vervolgens ergens op het strand of waar dan ook weer wakker te worden met een joekel van een kater.
Omdat de man zijn verhaal wel lijkt te willen vertellen begin ik met de cliché vraag, “en, gaat u nog ergens heen met de vakantie?”
“nee” antwoordt hij, “zou wel graag willen maar heb er geen geld voor, jammer”, en kijkt er bijpassend triest bij. Hij lijkt wel te werken aan zijn met verf en plamuur besmeurde kleding te zien en ik vraag hem dan ook of hij misschien te weinig werk heeft gehad, of wellicht te weinig verdiend heeft de afgelopen tijd waardoor hij gedwongen is in Nederland te blijven. Het is tenslotte overal een stukje minder en dan meen ik ook te weten dat deze mannen niet de allerhoogste uurlonen ontvangen. “Nee hoor, werken goed hier” zegt hij met een geforceerde glimlach, “heb kinderen he”. Mans kinderen, een zoon van 16 en een dochter van 14 blijken in Polen te verblijven. Ze studeren daar en wonen bij zijn vrouw, zijn ex vrouw. Als gezin kwamen ze indertijd naar Nederland maar ook hier kregen ze, de al slecht lopende, relatie niet op de rails. Het liep al een tijdje niet lekker allemaal, ook in Polen niet, en ze hoopten hier het geluk weer een beetje terug te vinden. Helaas voor het gezin bleven de problemen die ze daar al hadden, zoals ook zovelen hier niet meer verder willen met elkaar, en is zij, met de kinderen, terug gegaan naar hun oude woonplaats. De man zegt het daar heel slecht mee te hebben gehad, vooral in de eerste maanden. Er was ook helemaal geen ander in het spel, en eigenlijk weet hij niet meer precies waar het allemaal mis is gegaan. Uit zijn verhaal begrijp ik dat ze in de jaren uit elkaar gegroeid zijn, hij veel van huis om te werken voor zijn gezin en zij, zorgend voor hun kroost vereenzamend in hun te kleine appartementje.
“hier veel mooie vrouwen” lacht hij naar me, met een paar tanden te weinig in zijn mond, terwijl hij een passerende dame nakijkt. Hij heeft een doorleefd gezicht met veel rimpels maar zeer zeker niet van het vele lachen. De man heeft het zwaar gehad, dat is goed te zien, en werkt nu hard voor “zijn” gezin en daar heb ik ineens veel respect voor.
Hij cijfert zichzelf weg, ondergaat zijn lotsbestemming en blijkt ook niet echt een toekomstdoel te hebben, nog niet in ieder geval. “nee, geen vakantie m’neer” zegt hij nog een keer. “misschien een keer bij strand kijken” zegt hij nog met bijna gedoofde lichtjes in zijn vermoeide ogen.
Hij stuurt iedere maand het grootste deel van zijn verdiende geld naar zijn vrouw en kinderen. Dat is zijn lot, zorgen voor zijn gezin. Maar ook al is hij niet echt meer een onderdeel van dat gezinsgeluk, hij zal er voor zorgen dat zijn kinderen kunnen studeren, eten en vooral onderdak hebben.
“als het daar goed gaat , heb ik vakantie m’neer, hier in mijn hoofd” zegt hij lachend en wijst met een vuile trillende vinger naar zijn slaap. Hij wordt geroepen door een lotgenoot. Hij moet komen eten, en zeer waarschijnlijk op tijd naar bed.
De man geeft me netjes een sterke pezige werkershand. “morgen weer werken m’neer, bedankt”
Hij loopt weg met wat gekromde benen. Waarschijnlijk is hij zo geboren maar ik maak het “drama” in mijn hoofd compleet door te denken dat het door het werken komt.
“U ook bedankt en een fijne lange vakantie”roep ik hem na. Hij kijkt nog een keer om en ik zie dat hij me begrijpt en zwaait.
Veel vakantie kerel…