Je kunt het treffen met de mensen naast je, maar net zo goed ook weer helemaal niet. Het verschil van karakters speelt niet alleen een grote rol in je relatie, maar zeker ook in de omgang met je buren. We zien het wekelijks op tv, waar de irritaties soms erg hoog oplopen en soms escaleren in ordinaire vechtpartijen. Alles valt of staat met communicatie, en juist dat laat heel vaak te wensen over.
Sinds een jaar woon ik naast een jong stel met een kindje. Hij ziet er redelijk gevaarlijk uit door de vele imposante tattoos maar blijkt een verdomd aardige jongen met een normen en waardengehalte waaraan menigeen een voorbeeld zou kunnen en moeten nemen. Hij is rustig, staat altijd voor je klaar en vraagt net zo goed een keer je hulp terug. Zijn vrouwtje is een “pittig ding” en evenals de buurjongen een harde werker. Ze heeft “der bekkie bij” en dat mag ik wel. Ze zegt waar het op staat en dat lijkt me zeker niet slecht. Zo nu en dan word ik opgeschrikt door een hevige ruzie aan de andere kant van de muur. Ik kan ze niet verstaan maar het gaat dan hard tegen hard. Soms zo hard dat ik al door mijn keukenraam sta te kijken of er niemand wegvlucht met een haastig ingepakte koffer waar links en rechts van alles uithangt vanwege het snelle vullen.
De volgende ochtend staan ze met me te praten alsof er helemaal niks gebeurd is. Hij staat verliefd naar zijn meisje te kijken en slaat haar op d’r kont. “oh, heb je trouwens last van ons gehad gisteren?” vraagt mijn buurjongen. Een beetje angstig schud ik nee. “misschien soms wat hard, maar jullie praten tenminste met elkaar” zeg ik gemeend. Ze uiten hun ongenoegens, zeggen elkaar de waarheid en sluiten vrede.
Zo hoort het, zo moet het en dan hou je het vol.