Ik ben een van de vele marathonlopers op deze aarde. Dat doe ik al heel lang en over het algemeen gaat dat best lekker. Tempowisselend maak ik mijn meters, al jaren. Wel moet ik zeggen dat ik bijna altijd “iets” heb. Last van m’n enkel, soms mijn knie en laatst brak m’n veter zomaar ineens. Kwaad of teleurgesteld denk ik dan; “waarom nou altijd bij mij?”. Vroeger kon ik me daar heel kwaad om maken. Zelfmedelijden misschien wel. Nu zie ik onderweg anderen ook wel eens langs de kant staan. Ook zij hebben wel eens wat en dat stemt me gerust. Het hoort er bij. Doorlopen en volhouden. Ik kijk naar de mensen langs de kant die juist voor mij juichen en naar me roepen dat ik het goed doe.
Zuinig zijn op je fans. Ze waarderen en doorlopen. Doorlopen en volhouden…