Het nieuwe en aparte is er al een tijdje vanaf. Op mijn veertiende heb ik zelf mijn eerste gezet. Ik zat op de LTS (schilderen) en druppelde wat Oost-Indische inkt op mijn hand. Vervolgens pakte ik een passer en stak er lustig op los. Het werkte en ik zette er nog netjes twee puntjes naast. Thuis waren ze minder blij met mijn creativiteit, dat weet ik nog wel. Toen
ik een jaar of twintig geleden de eerste liet zetten had ik nog wel een beetje bekijks. Een tribalbandje om de biceps, net boven de T-shirtmouwlijn. Voor die tijd redelijk apart, temeer omdat ie rondom loopt. Aan de binnenzijde was het iets pijnlijker dus werd het daar door sommigen weggelaten. De tweede werd een schorpioen op m’n enkel, aan de binnenkant. Op de bobbel was het minst prettig. “Het inkleuren is minder pijnlijk” zei hij nog, en natuurlijk geloofde ik hem. Een schorpioen? Mijn sterrenbeeld is kreeft dus die link is niet te leggen. Vind het een mooi beest en op het voorbeeldbord stond ook eigenlijk geen mooiere afbeelding. Het had op dat moment wat mij betreft net zo goed een schildpad kunnen worden. Er moest gewoon iets op. De derde ging op mijn schouder als ode aan mijn kinderen. Een soort van Maori-afbeelding met de namen van mijn liefsten er omheen. De vierde was ook een ode aan en is het eigenlijk nog steeds. Plekkie in m’n hart en op m’n andere schouder.
“Ja, maar als je straks oud bent..” werd er toen nog wel eens gezegd. Ja, wat dan? Dan zeggen ze, “Ooh, die heeft een tattoo!”. Alsof het me dan nog interesseert wat ze van mijn versieringen vinden, terwijl ik druk doende ben mezelf in leven te houden. Als mensen me daar op willen veroordelen moeten ze dat zeker doen. “Boeie” zeggen we dan.
Ja, het nieuwe is er flink vanaf. Iedereen zit helemaal vol en het is een heel normaal en geaccepteerd straatbeeld geworden. Je bent al veel aparter als je er geen hebt. Het is een onderdeel van het straatbeeld en ieder heeft zijn of haar verhaal erbij. Prachtig vind ik het, vooral de reden ervoor of de gedachten er achter. Het zijn niet alleen schippers meer of asocialen met de “stickers”.
Mijn moeder is nu 79. Een paar jaar geleden zat ze naar mijn arm te kijken en zei, “Eigenlijk zou ik er ook wel eentje willen, of is dat gek?”. Uiteindelijk heeft ze Tinkerbell laten zetten op haar bovenarm.
“Is dat gek?”. Boeie!