De deurbel gaat en als ik opendoe zie ik m’n dochtertje staan.
In haar rose badjas en op haar Uggs stapt ze binnen en vraagt met haar liefste blik; “Pap, mag ik vanavond bij jou slapen?”.
Ik moet nergens heen en heb daarbij mijn kroost heel graag om me heen dus is dat dan ook geen probleem. Heel officieel zou ze gelijk naar bed moeten maar daar heb ik, tot haar grote blijdschap, altijd een beetje moeite mee. We kruipen samen nog heel even lekker in de bank en trekken een kleed over onze benen. Ik zap wat en blijf steken bij GTST. “Daar kijkt mama ook altijd naar” zegt ze lief en legt haar hoofdje tegen me aan.
Ik prul wat met m’n telefoon als ze ineens de deken over haar hoofd trekt. “Gadverdamme, is het al weg” zegt ze en ik vraag me af wat er is. “Ik heb geen scheet gelaten hoor” zeg ik en probeer de deken omhoog te trekken. Haar hoofdje komt er onderuit en ze kijkt weer rustig verder.
Het niet begrijpend prul ik wat verder aan mijn telefoon als ze weer onder de deken kruipt. “Gadverdamme, das toch smerig” zegt ze weer en weer begrijp ik het niet. “Is het al weg?” zegt ze weer en ik vraag haar weer wat er nu eigenlijk aan de hand is. “Kijk dan op de tv, dat kan echt niet” zegt ze.
Ik kijk naar de tv en zie twee mannen kussen en elkaar een beetje, net niet onzedelijk, betasten. Een ervan is geloof ik echt homosexueel, de andere dacht ik van niet. Ik kan alleen maar denken dat ik het knap vind dat je als hetero zijnde, dit soort scenes kunt en wilt spelen.
Sterre ziet dat knappe acteerwerk nog niet. Ze vind het vooral vies. Zo gewoon en geaccepteerd is het ook helemaal niet, ook al wordt vaak anders beweerd.
Het is een strijd die nog lang zal duren en misschien wel nooit helemaal gewonnen zal worden. Ik zal er wel aan mee helpen ervoor te zorgen dat ook Sterre dit normaal gaat vinden en zal begrijpen.
Tegelijk besef ik dat het eigenlijk absurd is dat zoveel mannen het uit angst nog steeds geheim houden.
Angst voor de gevolgen. Angst om heel gewoon jezelf te zijn.