Er is in de afgelopen 25 jaar is er veel veranderd in de crosswereld, heel veel. Ik heb geen idee of ze nu harder rijden als vroeger maar dat moet haast wel. Gezien de veertechnieken en de motoreigenschappen van de kanonnen van nu is er veel ontwikkeld in positieve zin.
Ik ben ooit gestopt met een KTM 495 tweetakt en merk dat als ik nu m’n 250’je opendraai, het vermogen zeker niet onder doet voor het materiaal van toen.
Als ik, in een melancholieke bui, weer eens beelden terugkijk van bijvoorbeeld een GP uit die “goeie ouwe” tijd krijg ik toch wel kippenvel. Mijmerend over de rijders van toen blijven mijn gedachten dan altijd steken bij onder anderen Gerard Rond. Gerard was in mijn ogen de “pretty boy” van die tijd. Een echte “gentleman” waardoor hij voor vrouwen volgens mij een knappe kerel was met erg veel charisma.
Door zijn nette taalgebruik leek hij iets of wat uit de hoogte misschien, maar dat paste wel bij hem. Hij zat altijd netjes in de kleding welke “volgenaaid” zaten met sponsorlogo’s.
Door zijn positieve uitstraling zagen verschillende zakenmensen wel een toegevoegde waarde in hem en zijn uitstraling. Een ambassadeur voor de sport zelfs.
Gerard was een van de mannen die het show element introduceerden in de motorcross. Hij sprong hoog, mooi en vooral erg plat. Stuur schuin en benen tegen de tank, geweldig vond ik het. Hij trok een wheelie waar hij wilde en was sterk, beresterk.
Ik weet nog goed dat ik met mijn vader mee was naar de “Cross der Azen” in St. Anthonis. Het was in de tijd dat Gerard erg veel “last” ondervond van Marc Velkeneers.
Ik stond bij een stuk waar ze een ruime bocht moesten nemen en vervolgens een meter of tweehonderd schuin omhoog gingen. Gerard kwam plat de bocht uit en draaide z’n gas wijd open. Door een vervelende knip schoot zijn linkerhand van het stuur en kon niet meteen terugpakken. Waar een ander de gashandle even zou laten voor wat hij was hield Gerard hem gewoon lekker open. Het voorwiel van zijn watergekoelde Yamaha kwam los maar zijn gas bleef gewoon open. Met een hand aan het stuur probeerde hij de andere weer aan op z’n plaats te krijgen maar dat lukte hem pas na iets van 100 meter.
Met z’n jankende tweetakt stuiterde hij de heuvel op en bijna boven kreeg hij weer contact met zijn stuur. Niks aan de hand, geen tijd verliezen, gewoon gasgeven.
Dat beeld vergeet ik nooit meer. Mooi om te zien, maar vooral erg stoer, vooral voor zo’n klein manneke als ik toen was. Die ene imponerende actie maakte hem al een van mijn helden van die tijd.
Ik ben niet zo van de statistieken en zoek zulke dingen ook niet op, dus weet ook niet wanneer en waarom hij later gestopt is. Hij heeft nog een “cross school” gehad volgens mij en daarna heb ik eigenlijk niks meer van hem gehoord. Ik hoef het ook eigenlijk helemaal niet te weten.
Ben geen recensist of crosshistoricus en hou het graag bij mijn momenten. Opsommingen van feiten horen tenslotte thuis op Wikipedia. Het gaat me om mijn beeld van toen.
Die beelden zijn mooi, en vooral heel echt!