Bij toeval was ik rond tienen nog in Belgie en ik wist natuurlijk dat Belgie tegen Amerika moest spelen vanavond.
In de buurt van mijn moeders huis wist ik nog een Cafeetje in Gooreind, “de Kuyper” genaamd, waar ik in het verleden wel eens een avondje gesleten had. Toen ik er langs reed zag ik de rood geel zwarte mensen al buiten staan. Of ze nu niet meer binnen konden of dat ze wilden roken wist ik niet op dat moment maar ik moest naar erheen. Daar moest wel sfeer zijn, dat kon niet anders.
Zolang niet meegedaan voor een titel en nu dit. Ik loop het cafe binnen en word vrijwel meteen opgenomen in de grote uitgelaten menigte.
Ook al heb ik een grijs shirt aan, ik word verwelkomd als een Belg en dat voelt eigenlijk best goed. De Belgen doen het ook goed. Krijgen kansen bij het leven die ze helaas niet weten te benutten.
Spelers worden virtueel op handen gedragen door de cafebezoekers. Voor een mooie actie of een wissel wordt respectvol geklapt, door iedereen. Naast me staat een jongen met een hoorn. Zo’n hoorn waar je eigenlijk maar 1 toon uit kunt blazen. Hij speelt er het halve volkslied op, zonder moeite, Soms doet hij een kort stukje waarop het voltallige publiek reageert, Ze doen er een Yell achteraan en de handen gaan massaal omhoog. Luidkeels wordt er meegzongen maar ik versta het niet, ook al is het “gewoon” Belgisch.
De tap staat niet stil. Uiteraard is er volop “Juup” en op de bar staat een grote pan met warme knakworst. Verse broodjes liggen ernaast, geweldig.
De mannen om me heen praten tegen me en een dame merkt op dat ik uit Nederland kom. “wadoeddegij hier?” vraagt ze verwonderd. “Supporteren mevrouw, supporteren”, antwoord ik.
Als dank voor mijn komst word ik spontaan geschminkt in de Belgische kleuren. Ik vind het een eer dus laat het toe. Mijn gezicht helemaal onder en nog wat vage strepen op mijn armen. Ik voel me geen gast maar erg welkom en gelijk een beetje Belg.
Ze voetballen goed, onze zuiderburen, maar de keeper van de US haalt er alles uit, echt alles. Uiteraard respect voor hem maar “we” willen wel winnen natuurlijk. Er moet er gewoon eentje in, het kan heel duidelijk niet uitblijven.
Het duurt tot in de eerste verlenging dat de Belgen tot scoren komen. Eindelijk dan en dik verdiend. De Sfeer is onmenselijk goed. Het hele cafe gaat los en ik juich mee. De jongelui achter de bar werken hard. Ze kijken soms met een half oog naar een van de grote schermen aan de wand en tappen, respect.
Als dan Belgie 2-0 maakt gaat het dak er bijna af. Ze geloven hun team en vieren de overwinning alvast. Tot in de allerlaatste minuut blijft het spannend. Op het moment dat Amerika dan toch nog tegenscoort blijft het stil op twee meisjes na die achter me staan. Waarschijnlijk keken ze maar half en houden ze ook helemaal niet van voetbal, want op het moment dat Amerika scoort springen ze op en roepen hard, “Jaaaaaaa!!!”.
Een van de twee ziet al vrij snel dat het een doelpunt voor de tegenstander is en tikt de ander aan. Beschaamd kijken ze rond maar gelukkig zag (bijna) niemand het. Het blijft ondraaglijk spannend. Als dan de scheids affluit gaat er bier de lucht in. De hele tent gaat uit z’n dak en ik weet dat ik weg moet.
Als ik nu blijf kom ik niet meer thuis. Een jongen vraagt me nog waar ik heen ga en ik geef hem een hand. “morgen werken” roep ik nog en loop weg.
Met de zingende menigte op de achtergrond stap ik in mijn auto.
Belgie Leeft!!. Belgie leeft mee, en hoe!