Tien stappen terug

Het aantal zieke mensen stijgt in de wereld. Wat ik allemaal al niet voorbij heb zien komen op o.a. Facebook en Youtube is ronduit verschrikkelijk.
Er worden pony’s mishandeld, hondjes vertrapt, ezels van een bergwand geduwd, kinderen mishandeld, levende katten in de brand gestoken en honden aan hun eigen riem opgehangen.
Ik kan maar een paar voorbeelden noemen omdat ik er al misselijk van word als ik dit zit te typen. Deze wandaden worden volgens mij alleen maar gestimuleerd door ze te posten op de verschillende social media sites. Ik denk dat als er geen aandacht op gevestigd wordt, de lol er al snel van af is.
Ik kan dan ook niet begrijpen dat dit soort misselijkmakende filmpjes niet direct van het web afgehaald worden. Andere wandaden hebben weer wel die aandacht nodig. Plofkippen, dolfijnen, orka’s, honden en nog vele andere dieren hebben recht op een waardig bestaan en behoren dan ook als zodanig behandeld en verzorgd te worden.
Vervaagde of zelfs verdwenen normen en waarden liggen natuurlijk ten grondslag aan deze ellende. Nooit zou ik een mens of dier iets aan kunnen doen, maar waarom kunnen zovelen dat wel?
Ergens, heel ver terug, is er dan toch wel iets mis gegaan waardoor deze “varkens” in staat zijn deze gruweldaden te verrichten. Iedereen gaat toch naar school? Moet dan het lessenpakket aangevuld worden met “Sociale vaardigheden?”.
Als ik daar over nadenk is dat misschien wel belangrijker dan geschiedenis en aardrijkskunde. Gewoon van alle lessen een beetje minder en een beetje meer “levensles”. Op school begint tenslotte je ontwikkeling, daar word je gevormd tot de persoon die straks ook weer het voorbeeld is van zijn of haar eigen kinderen.
Terug naar daar waar het allemaal begint. Terug naar de dienstplicht en schooltenues, inclusief de stokslagen op je vingers. Geen overspannen leerkrachten die thuis komen te zitten door de losgeslagen jeugd die wild schietend door de gangen rennen.
“Slechte jeugd gehad, alleen gelaten of mishandeld door het thuisfront” zijn excuses waar ze nu nog wel eens mee wegkomen. Verzachtende omstandigheden heet het dan. Alles gaat kapot en we mogen alleen achter de feiten aan lopen.

Een vriendin belde me vandaag huilend op. Ze had haar hond in moeten laten slapen. Intens verdriet afkomstig van echte en onvoorwaardelijke liefde. Zo moet het zijn, zo was het ook….ooit.