Verrassing

Niet echt angstig maar licht gespannen parkeer ik bij de tandarts voor de deur. Als ik binnenkom zitten er 2 dames te wachten.
Ik ga zitten en zoals altijd blader ik wat in de magazines die op tafel liggen. Ik kijk wel maar zie niks. Geen idee wat ik in mijn handen heb of wat er in staat. In mijn hoofd ben ik al bij mijn komende behandeling. Het hoort zo. Iedereen pakt een blad en “leest”. Zoals waarschijnlijk iedereen kijk ook ik stiekem, over mijn blaadje, naar de andere wachtenden. Iedereen is nerveus. “Waar staat de koffieautomaat?”, begin ik dan maar om het ijs te breken. De andere “slachtoffers” lachen en eentje merkt op dat het wel lekker zou zijn, maar natuurlijk niet kan, zo vlak voor een behandeling.
Het ging me ook maar even om de sfeer, en niet zo zeer om de koffie. Het ijs is inderdaad gebroken want de “anderen” beginnen meteen een gesprek over koffiesoorten. Als ik uiteindelijk aan de beurt ben merk ik dat het wachten op deze manier toch net iets prettiger is. De assistente steekt haar mooie hoofdje om de hoek van de deur en roept, “mevrouw van Beek?”
“Volgens mij ben ik nu”, val ik haar bij. “Wie bent u dan?”, vraagt het ze. Als ik mijn naam noem hoor ik de tandarts vanuit zijn kamer roepen: “istie der wel?”
“Meestal bel je af of vergeet je het, dus ik had je niet echt verwacht”, zegt hij verwonderd en zonder blozen. “Kutopmerking” denk ik meteen maar hij heeft wel gelijk. Hij doet de “Grand Tour” door mijn mond en alles blijkt netjes bijgehouden. Assistente gaat nog even met haar zuigpijpje in mijn keel maar even iets te diep. “Oh, sorry hoor meneer”, zegt ze netjes. “Zuig jij maar hoor”, zeg ik zonder nadenken en schrik er zelf van. Ze lacht erom.
Met een blij gevoel loop ik naar m’n auto. Best gezellig eigenlijk, bij de tandarts…