Vanochtend was het weer eens zo ver. Met drie kinderen bij elkaar is er natuurlijk altijd wel wat. Niet bijzonder, nee dat niet eens.
Het normale gebeuren. Beetje duwen en trekken, zo gaat het meestal. Deze keer werd er geslagen. Aangezien er bij mij in huis niet wordt geslagen moest ik ingrijpen.
Natuurlijk vinden de “mishandelingen” altijd plaats uit het zicht van mama, of in …dit geval papa. Wie ga je straffen, wie spreek je toe. Wie krijgt de schuld deze keer of wellicht het voordeel van de twijfel?
Het erbij laten zitten kan ook niet op zo’n moment dus je moet toch iets. Ik stelde voor om de zaak te reconstrueren om op deze manier uit te vissen waar het mis was gegaan. Begrijpelijk genoeg moest ik eerst het fenomeen “reconstructie” uitleggen waarna de herbeleving kon beginnen. Spannend volgden ze mijn “voice over” en schoten zelfs in de lach.
Ze speelden het gewillig na en al snel had ik door waar de schoen knelde. Na het bewust maken van hun kwaliteiten en vervolgens het wijzen op de mindere punten van elk van mijn koters zaten ze met open mond in de bank. Ze zijn met z’n drieën en dus bevooroordeeld.
Er zijn kinderen genoeg die het allemaal alleen op moeten lossen, zonder broertjes of zusjes. Mijn boodschappen kwamen aan en dat bleek al heel erg snel. Na hun “vrijlating” vroeg Sterre of ik sop wilde maken.
Dan kon ze beneden alles eens goed afdoen met een natte doek. More verdween zonder het te melden de garage in om zijn filter uit zijn motor te halen. Storm pakte zijn tas in voor de voetbalwedstrijd van vanmiddag. Verstomd keek ik wat er gebeurde en genoot.
Gewoon een goed gesprek op z’n tijd doet wonderen. Bewustmaken en laten verplaatsen in de ander. De rest van de dag verliep dan ook vlekkeloos.
Het normale gebeuren. Beetje duwen en trekken, zo gaat het meestal. Deze keer werd er geslagen. Aangezien er bij mij in huis niet wordt geslagen moest ik ingrijpen.
Natuurlijk vinden de “mishandelingen” altijd plaats uit het zicht van mama, of in …dit geval papa. Wie ga je straffen, wie spreek je toe. Wie krijgt de schuld deze keer of wellicht het voordeel van de twijfel?
Het erbij laten zitten kan ook niet op zo’n moment dus je moet toch iets. Ik stelde voor om de zaak te reconstrueren om op deze manier uit te vissen waar het mis was gegaan. Begrijpelijk genoeg moest ik eerst het fenomeen “reconstructie” uitleggen waarna de herbeleving kon beginnen. Spannend volgden ze mijn “voice over” en schoten zelfs in de lach.
Ze speelden het gewillig na en al snel had ik door waar de schoen knelde. Na het bewust maken van hun kwaliteiten en vervolgens het wijzen op de mindere punten van elk van mijn koters zaten ze met open mond in de bank. Ze zijn met z’n drieën en dus bevooroordeeld.
Er zijn kinderen genoeg die het allemaal alleen op moeten lossen, zonder broertjes of zusjes. Mijn boodschappen kwamen aan en dat bleek al heel erg snel. Na hun “vrijlating” vroeg Sterre of ik sop wilde maken.
Dan kon ze beneden alles eens goed afdoen met een natte doek. More verdween zonder het te melden de garage in om zijn filter uit zijn motor te halen. Storm pakte zijn tas in voor de voetbalwedstrijd van vanmiddag. Verstomd keek ik wat er gebeurde en genoot.
Gewoon een goed gesprek op z’n tijd doet wonderen. Bewustmaken en laten verplaatsen in de ander. De rest van de dag verliep dan ook vlekkeloos.
Communicatie is een moeilijk woord maar zo verdomd belangrijk…