Al langer had hij het niet naar zijn zin. Hij zei het nooit maar ik zag het wel aan hem. Ik ken hem heel erg goed en weet dan ook als geen ander wat er in hem om gaat. Het is geen opgever of wegloper. Hij geeft gewoon nooit op en zal alles doen wat in zijn macht ligt om te doen wat er van hem verwacht wordt.Soms is de klik er gewoon niet. Dat ligt niet aan de een of aan de ander maar… aan de combinatie. Het ligt niet aan zijn karakter of dat van een ander.
Daarom is ook niet iedereen je vriend en heb je ook niet voor iedereen respect.
Ik weet dat hij het op zijn manier geprobeerd heeft. We hebben het er regelmatig over gehad en meer zat er gewoon niet in, niet daar. Ik heb wèl respect voor hem.
Niet omdat het mijn zoon is, maar omdat hij zelf de beslissing nam. “Dan nog liever helemaal niet meer”, zei hij en mijn tranen kwamen op. Ik ga niet wijzen, omdat dat niet nodig is. Afgelopen zaterdag met zijn nieuwe team wees ik wel.
Na drie assists waar drie doelpunten uit vielen en het vierde, beslissende doelpunt afkomstig van zijn linkervoet! heb ik gewezen en geroepen, zonder schaamte “Dat is mijn zoon!”. Dat was iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. M’n tranen kwamen weer.Trots op je…