Renee van Ginkel
Een gezellig huis in een rustige buurt van Den Haag. Langs de inpandige pedicure salon van moeder Els komen we in een sfeervolle huiskamer. Ondanks de redelijk strakke inrichting hangt er een relaxte sfeer. Gezellig en rustig. Haar open karakter valt me meteen op door haar ingenomen plaats aan de eettafel. Naast me zittend draait ze bij. ‘Leuk dat je gekomen bent’.
In boekjes zie je ze nogal eens, of op tv. Uiterlijk mooie vrouwen met voor het oog van veel mannen alles op de juiste plaats. Renee voldoet helemaal aan het ideaalbeeld van de doorsnee hetero man en wellicht zelfs van sommige vrouwen. Natuurlijk kan het zijn dat je voorkeur niet naar blond uitgaat, maar uiteindelijk geeft de uitstraling de doorslag. Dan is de haarkleur, aantal kilo’s of de vorm van het lichaam niet meer van belang. Als ze me aankijkt vertroebelt mijn focus even. Wazig. Eenmaal in gesprek blijken we allemaal maar weer gewone mensen te zijn met ook allemaal weer onze eigen dromen, zorgen en problemen.
‘Dat wilde ik ook zo graag’
Renee heeft veel talenten waar ze iets mee zou kunnen, maar is er sinds kort nog maar achter wat ze echt wil worden. ‘Later als ze groot is’. Doordat haar oudste zus Jennifer in haar ogen waanzinnig trompet speelde raakte Renee in vervoering. ‘Dat wilde ik ook zo graag’ zegt ze lachend, ‘ik zou en moest’. Ook al was ze toen nog maar 6 jaar, haar ouders stemden in op één voorwaarde: Iedere dag oefenen, minimaal een uur. Daar hield ze zich aan, consequent als ze is. ‘M’n trompet reisde overal mee naartoe’. Gewillig trouw deed ze haar ding. Zus Jennifer is bij toeval aanwezig en schuift aan. Ze beaamt de anekdote. Het talent van de dames komt niet direct uit de familie. Vader hield zeker wel van muziek maar speelde zelf niets. Ook moeder zegt nooit de drang te hebben gehad om fraai trompetgeschal of iets van een andere muzikale aard uit te brengen.
Ze wil entertainen, vermaken en vooral creëren.
Zoals verwacht belandde de mooie blondine in een vooropleiding van het conservatorium (Havo voor muziek en dans) in Rotterdam. Vrijwel probleemloos doorliep ze het pand met de verschillende niveaus. Uiteindelijk kom je dan op een punt dat je een keuze moet maken. Doorgaan of stoppen. Doorgaan betekent veelal dat je uiteindelijk voor een klas komt te staan en je geleerde stof over gaat brengen op de ‘jonge honden’ van de nieuwe generatie. Daar had ze al lang over nagedacht en dat is dan ook precies wat ze niet wil. Renee is ‘gemaakt’ voor de bühne. Zo vindt ze zelf en dat geloof ik ook wel. Ze wil entertainen, vermaken en vooral creëren. Zingen is haar tweede passie en ze gelooft stellig dat daar een toekomst voor haar is weggelegd. Haar moeder dacht daar in het begin anders over en bracht dat dan ook vrij ongenuanceerd. ‘Meid, je kunt prachtig trompet spelen en je doet een leuk dansje, maar zingen nee, da’s niks voor jou’. Ondanks dat Renee veel respect heeft voor haar ouders zette ze toch door en meldde zich, na het persifleren van vele Britney Spears spiegeluitvoeringen, aan voor zangles. De eerste docent liet haar om te beginnen op de grond liggen om haar oefeningen te doen. Zich afvragend waar ze in Godsnaam beland was verliet ze met gemengde gevoelens het pand. ‘Ik kon gewoon niet geloven dat dit was waar ik zo naar uitgekeken had al die tijd’ Die eerste kennismaking werd ook meteen de laatste. Zoekend naar een nieuwe leraar stuitte ze via een advertentie op Andrew Apollos. De Amerikaans aandoende naam deed haar wegdromen. ‘Dat moet een donkere man zijn dacht ik en het was ook zo’. Alles waar ze nu zang technisch toe in staat is heeft ze aan deze, van origine, Amerikaan te danken . ‘Helaas is hij onlangs met vrouw en kinderen geëmigreerd naar Suriname’. Hierdoor verloopt het contact nu voornamelijk nog virtueel. Alle muzikale spinsels en opnames liet hij achter bij Renee. ‘Een enorme inspiratie maakt het los, iedere keer als ik de stukken beluister’, zegt ze trots. Hij wordt node gemist, dat is duidelijk. Nu zingt ze. Naast zelfgeschreven stukken vertolkt ze ook diverse jazznummers waarop ze zo mogelijk de blaassectie zelf verzorgt. Als groot fan van Michael Bublé gaat haar voorkeur uit naar een combinatie van jazz, soul en modern waar ze nu met haar band, Renee & the Gents, hard aan werkt. Regelmatig zijn ze in deze opstelling in diverse chique restaurants te vinden. Ik zou denken dat een optreden dan wat naar de achtergrond verschuift, maar het tegendeel blijkt waar. ‘Mensen luisteren echt en komen ons persoonlijk complimenteren en bedanken. Wie weet kunnen we het vaker gaan doen’. Ze glimt. ‘Waardering drijft’
‘Laid back verpakking’
Renee zette haar zangplannen door en meldde zich aan voor ‘Idols’, de talentenjacht waarvan de winnaar vreemd genoeg meestal ergens kwijt loopt. Ze schopte het verrassend tot de theaterrondes. ‘Het ‘TV wereldje’ is natuurlijk een pak anders dan de sprookjesachtige droomwereld die me jarenlang bezighield’. Ook dankzij de onlangs gehouden K3 verkiezing waaraan ze, gesteund door Thomas Berge, deelnam deed ze weer een berg ervaring op. Thomas heeft haar inmiddels ingelijfd voor zijn optredens met band om hem op de achtergrond vocaal bij te staan. Talent herkend. De romantiek is bij zulke showprogramma’s ver te zoeken. Helaas. Het is en blijft een keihard wereldje waar het uiteindelijk ook gewoon om geld verdienen gaat. Ze werd uiteindelijk geen ‘K’. ‘Commercieel bezig zijn is niet erg, maar dan wel het liefst in je eigen stijl’, aldus de inmiddels volwassen Renee. Door haar trompetterende achtergrond neigde ze ook in haar zang erg naar de jazzy stijl. Haar moeder valt bij: ‘Ze zingt net achter de maat aan waardoor het geheel een heerlijke ‘laid back verpakking’ krijgt’. Het is iets wat niet iedereen ligt, maar Renee voelt het perfect aan. Een gave eigenlijk gewoon.
Afscheid nemen
De familie heeft een heftige tijd achter de rug. Nog maar een paar maanden geleden moesten ze afscheid nemen van hun liefdevolle Vader Hans. De sfeer slaat even om. Nog steeds is het erg emotioneel, temeer omdat het allemaal zo snel is gegaan. Een snelgroeiende kwaadaardige tumor bleek niet meer te behandelen waardoor hij geen jaren, maanden maar enkel nog dagen kreeg. Een verschrikkelijke klap voor iedereen. Moeder kan er goed over praten. Ze relativeert en geeft plaats alhoewel dat laatste zijn tijd nodig heeft natuurlijk. Een ‘geluk’ bij dit drama was dat hij zelf niet goed besefte wat er aan de hand was. Ook de ernst van zijn aandoening kreeg hij zelf ‘gelukkig’ niet echt mee. De druk van de groeiende tumor maakte zijn hersenen ‘in de war’ waardoor hij een dementerende indruk maakte. Met de gehele familie hebben ze nog afscheid kunnen nemen. Uiteindelijk raakte Hans in coma terwijl iedereen rond zijn bed zat. ‘Op dat moment heb ik heel zachtjes ‘Songbird’ voor hem gezongen. Hij had me meerdere malen gezegd dat dat echt een liedje voor mij was en dat ik dat waarschijnlijk heel mooi zou kunnen zingen, maar het was er nooit van gekomen’. Renee valt even stil en staart naar haar laptop. ‘Ik weet zeker dat hij het nog gehoord heeft’, fluistert ze. Veel te jong. Veel te snel. De rots, Renees steun en toeverlaat wordt enorm gemist.
Vaste baan
Om de dagelijkse stroom van kosten te kunnen behappen is Renee op zoek gegaan naar een vaste baan. Alles wat ze creatief vorm wil geven kan er in ieder geval voor een lange periode naast. Zoals het hoort. ‘Ik ga niet zitten wachten tot er iemand aan de deur komt’, zegt ze nuchter en zo is het natuurlijk ook. Doordat ze veel met geluiden en klank bezig is viel haar oog op een functie als Audicien. Meteen was het raak en werd ze aangenomen als Audicien en praktijkbegeleidster bij Beter Horen. Voor de fun zit ze in een showband met haar tweede zus Laura, die Eufonium speelt. Terwijl ze dat woord uitspreekt ziet ze me denken. Het blijkt een tenortuba. Ook dat zegt me weinig maar ik doe het ermee. Het dweilorkest ‘Haagsûh Bluf’ is ook gezegend met de twee talenten. Even wat anders. Even los.
De 25 jarige alleskunner bruist van energie. Ze blijkt tot veel in staat en dat zal alleen nog maar groeien. Welke kant dat op zal gaan is wel duidelijk. We gaan het meemaken.
Het is tijd om te gaan en ik laat de lieve mensen met enige moeite achter. Echte verhalen, echte emoties. Echte mensen. ‘Ik ga naar m’n kindjes’, sluit ik af en loop naar mijn auto. ‘Rij je voorzichtig?, roept ze nog voor ik de deur dichtsla.
‘Zal ik doen’, geef ik terug en bedenk dat het een dubbele lading heeft.
Vandaag heb je alles…