De schaamte voorbij

‘Eentje van hun is zo leuk en grappig pap. Die doet net of hij niks kan, maar die kan echt wel goochelen hoor’.
Mijn dochter Sterre won via de Jumbo 4 kaartjes voor een optreden van een ‘Magic Show’, verzorgd door de familie Kazan. Ikzelf zou er nooit kaartjes voor kopen om heel eerlijk te zijn. Niet dat ik geen respect heb voor wat deze artiesten je voorschotelen. Integendeel. Het is meer het onbegrip wat me op een bepaalde manier irriteert. Zoals velen met mij is het erg vervelend de onmogelijk lijkende trucs niet te kunnen doorzien. Op tv zag ik meermaals optredens met veel rook, wind en wapperende blonde haren, maar in vervoering raakte ik nimmer.
Ondanks de vooroordelen trap ik lekker mijn schoenen uit en onder de stoel van mijn voorzitter. We zijn weer eens weg en dat is tenslotte ook al iets. Live en met mijn neus er bovenop zal ik dan eindelijk eens een paar van de ‘mindfuckíng’ trucs gaan ontmaskeren. De eerste twee acts laten me in verbijstering achter. Mara wordt als het ware opgevouwen is een doosje van hooguit 40 cm in het vierkant, waar ook nog eens drie zwaarden doorheen gaan. Nee, ze zit daar natuurlijk niet meer in, maar waar is ze dan in Godsnaam gebleven. In glazen kisten wordt een aantal malen van gedaante verwisseld en naarmate het optreden vordert, groeit mijn respect. Ik zie de benen als ze achter de tafel langs lopen. Op geen foutje te betrappen . Door diverse onnavolgbare kaarttucs raak ik steeds meer het spoor bijster. Mara, Oscar en Renzo laten ons in drievorm verschillende keren in het ongewisse. Hans zelf is nog steeds een verbazend goed spreker. Een ras entertainer. Hans is niets verleerd, maar eerder groter geworden. De regie is veilig in zijn door de wol geverfde handen. Hij doet nog iets moois met touwtjes. Ook daar begrijp ik helemaal niks van, maar het raakt me wel.
De onlangs tot het ‘Kazansgilde’ toegetreden zoon Steven geeft een komische draai aan het totaal. Een aantal malen ‘leukt hij de boel op’, waarna ik het idee heb dat hij het als Standup Comedian heel aardig zou kunnen doen. Niets gemaakts. Hij is echt grappig en bespeelt het publiek vakkundig. We hangen aan zijn lippen. Mijn dochter heeft een zwak voor Steven. Zijn humor valt in haar straatje en daarom maakte ze die middag een pet voor hem op de plaatselijke ‘Proefmei’. ‘Die ga ik aan hem geven pap’, zegt ze lief. Geen schaamte. Gewoon doen. Als Steven hand in hand met zijn familie afscheid neemt van het publiek gooit Sterre het petje op het podium. Steven staat net helemaal aan de andere kant van het podium, maar ziet het wel. Hij steekt zijn hand nog op, maar dan zakt het doek. Een beetje teleurgesteld komt ze terug en gaat naast me zitten. Heel stoer zeg ik dat ze gewoon het doek op moet tillen om te kijken of hij er nog is. Dit moest tenslotte haar moment worden. Ze aarzelt niet en rent weer naar voren. Als ze het doek optilt roept ze in de lege ruimte. ‘Hallo? Hallo mensen?’ Een medewerker komt aanlopen en vraagt naar haar bedoeling. Ze legt haar verhaal uit, waarna ze naar de ‘Magische familie’ wordt gebracht. Ze raakt in gesprek en doet haar verhaal met de hand van Hans op haar schouder. Steven loopt al rond met zijn pet op en geeft haar een dikke kus als dank voor het gepersonaliseerde hoofddeksel.
Hijgend en met grote ogen komt ze aanstormen in de foyer. Overdonderd en blij doet ze haar relaas en kan het eigenlijk allemaal niet geloven. ‘Ze zijn echt zo aardig allemaal pap, niet normaal’. Ik kijk in haar gelukkige ogen en herzie in gedachten mijn mening. Eigenlijk was dit gewoon een prachtige avond. Deze mensen dragen een vak uit, rechtstreeks uit het hart. Een vak wat nooit en te nimmer mag uitsterven. Hulde aan de familie Kazan. Hulde en respect…