Speculaties en beschuldigingen. Boosheid en verdriet. Het komt allemaal voorbij. Omdat ik de hele dag in België ben luister ik ook de hele dag naar MNM. Het is verschrikkelijk. Ooggetuigen doen huilend en in shock hun relaas. Niet te bevatten als je er niet was. Niet te begrijpen als je geen slachtoffer bent of in je familie en/of kennissenkring hebt. Normaal zap ik de ellende van de dag vaak door omdat ik er moedeloos van word. Veel praten en vergaderen, maar uiteindelijk te weinig doen. Iedereen wil maar niemand doet. Rutte vindt het ineens toch wel eng worden. ‘Hadden dan toch misschien die grenzen dicht gemoeten?’, hoor ik hem denken. Eigenlijk te gek voor woorden maar het gebeurt wel gewoon allemaal. Berouw zal na de zonde komen. Altijd en zeker nu. Ik rij langs ‘Brussels Airport’. Het logo met het rode hart heeft ineens een bizarre bijsmaak. Tegelijkertijd krijg ik een appje van m’n zoontje. Toevallig. ‘Hoe laat ben je thuis pap?’. Meteen moet ik denken aan de onschuldige slachtoffers. Gezinnen. Samen of apart, kinderen. Ik check zoals altijd de thuisstatus. Alles gezond en op z’n plek. Gelukkig wel. Nog redelijk gerust rij ik Nederland in. Geen stress en geen paniek. Nog niet. Voor het eerst vraag ik me af hoe lang dat nog kan.
Sterkte België…