Maand: juni 2016

Hij is al wat op leeftijd. Loopt me sloffend voorbij naar zijn auto en ik zie aan zijn gezicht dat hij wel een beetje klaar is met de week. Druk geweest, veel gedaan. Ik loop een stukje met hem op. ‘ En, nog plannen voor het weekend?’, probeer ik hem nog wat op te beuren. Hij vertelt dat hij nog een tent op moet bouwen en dat dat nog wel eens moeilijk kon gaan worden [lees verder]

Als ik een broodjeszaak in Wijnegem inloop zijn er drie jonge vrouwen bezig. Eentje rommelt aan de computer, eentje ruimt wat op en de ander staat vlak voor me achter de toonbank. Met haar rug naar me toe schrijft ze wat op een lijst. Ze heeft me zeker binnen horen komen maar kijkt me niet aan. Ze praten in een plaatselijk dialect. Het gaat snel en is voor mij redelijk slecht te volgen. Niet erg [lees verder]

Ze maakt een foto. Stilstaan is zichtbaar moeilijk voor hem want hij komt telkens naar haar toe. Hij lacht. Constant en overal om. Hij geeft haar een duw en lacht weer. Te hard en ongecontroleerd. Het kost haar geen moeite, zo openbaar. Het geluk straalt van zijn onschuldige gezicht. Als ze verder lopen blijft hij wat achter haar. Net als hij wil bukken kijkt ze om. Hij schrikt op. Ze loopt verder en hij wacht [lees verder]

Je vertelde van je pijn. En dat het van de een op andere dag, helemaal weg kon zijn. Pijn in je hart. Pijn in je lijf en net als de zon schijnt wordt alles weer zwart. Het gaat niet vooruit. Niet meer, alleen minder, soms schreeuw je het uit. Gemaakte plannen. Vervaagden, zijn weg. Het verdriet maakte plaats voor kwaadheid, nu is het enkel nog simpele pech. Je lot ondergaan. Geen keuze gekregen. Een opgedrongen [lees verder]

Gek eigenlijk dat het zo vanzelfsprekend is dat je een moeder hebt. Als ik bij haar aan tafel zit en haar aankijk is het bijna niet te beseffen dat ik in haar buik heb gezeten. Dat mijn vader met zijn hand tegen haar buik probeerde een trap van mij te voelen. Dat ze in de laatste maanden veel last had van de dikke buik en daarna een bijna oneerlijke pijn moest lijden van de bevalling. [lees verder]

In het voorbijlopen zie ik haar zitten. Op leeftijd maar een erg verzorgd en knap dametje. Haar rollator staat naast haar geparkeerd. Ik kan mijn nieuwsgierigheid weer eens niet bedwingen.‘ Even rusten mevrouw?’. Ze kijkt me aan en lacht me lief tegemoet. ‘ Ja, ik kan het nog wel hoor, maar moet tussendoor echt even zitten’. Ik schuif bij. ‘ Zo oud bent u toch nog niet’, speel ik. ‘ Nou, wat denk je?’ , [lees verder]

Sinds de recente aanslagen in België wordt er nauw gecontroleerd aan de poort. Als ik van het terrein naar het hek rijd komt er een jong meisje met opgeheven hand naar mijn bus toe lopen. Mijn zojuist verkregen pasje mag ik niet in de paal schuiven maar moet hem bij haar inleveren. ‘Mag ik even in de laadruimte kijken alstublieft?’, vraagt ze netjes. Ze lijkt me een stagiaire en komt daarom ook redelijk onervaren over. [lees verder]

That she’s telling you you’re nice and funny. That you like her too and know you’re gonna love her. That you feel that she’s the one who can make your life complete. Your better half. That you know the world is a much better place with her at your side. That fear I mean…

Op mijn ‘goedemorgen’ geeft hij me een vreemde blik. Ik denk dat hij me niet verstaat dus zeg het nog een keer. Hij knikt. Ik bestel 10 broodjes. Weer kijkt hij me aan met verwonderde een blik. Ik wijs naar de bak waar ze in liggen en zeg ’10 van die’. ‘Drie?’, antwoordt hij in gebroken Nederlands. Ik steek tien vingers op. ‘Tien graag’. Hij vult een zak met de witte puntjes en legt hem [lees verder]

Voor de zoveelste keer spring ik m’n bus uit. Zoals met veel dingen word je er handiger in naarmate je het vaker doet. Terwijl de deur nog aan het opengaan is maak ik een handige zwaai, kom op de grond en maak een draai naar rechts terwijl ik nog aan het neerkomen ben. Het zijn van die handelingen die automatisch gaan zoals je veters strikken. Je weet zelf niet hoe maar het gaat vanzelf. Zonder [lees verder]