Maand: mei 2013

Vlak voor ik op mijn werk ben kom ik altijd door de kern van een klein dorpje, zo’n gehucht waarin je eigenlijk geboren moet zijn om er je spaarzame tijd door te willen brengen. Op de één of andere manier heb ik altijd haast, wat voornamelijk voortkomt uit mijn afwijking altijd net even te laat weg te rijden. Ook vandaag zit ik weer op het randje van te laat komen als ik stuit op een [lees verder]

Als ik terugkijk op mijn woelige werkbestaan heb ik eigenlijk best redelijk wat verschillende baantjes gehad. De eerste jaren van mijn werkende leventje werden me heel makkelijk gemaakt. Mijn vader had een bedrijf en er werd toch wel een klein beetje aangenomen dat wij (vier kinderen) in de zaak zouden komen te werken. Voor ons was dat lekker makkelijk omdat we toch al jaren meehielpen als we uit school kwamen dus niet echt in hoefden [lees verder]

Door de hevige regenval en een omgeving van veelal klei glij ik de bestuurskamer binnen om me in te schrijven voor de clubcross van M.C. de Sproeier in Wemeldinge. De opkomst is niet groot maar het is een gezellig clubje met heel veel sfeer. Voor me staat een jongen met de capuchon van zijn hooded sweater op en vraagt gekscherend of hij niet bij de veteranen mee mag doen. “nee”zegt de vrouw lachend, “dat is [lees verder]

Toch maar weer eens naar het songfestival gekeken deze keer. Eigenlijk alleen maar omdat Anouk mee deed. Als ik denk aan alle dramagevallen van de afgelopen jaren zou je gewoon nooit meer kijken en toch zeker niet luisteren. Gordon is voor mij al geen echte artiest. Het enige wat hij heel goed kan is grappig zijn ten koste van anderen en daar heb ik dus een pesthekel aan. Als je nou zelf zo’n “topper” bent [lees verder]

Onze kinderen zijn alles. Als ze ziek zijn ben je er vaak zelf nog zieker van en zou je alle kwalen over willen nemen x 6, maar helaas gaat dat niet. Ze luisteren niet allemaal en ook niet even goed, maar dat hoort erbij natuurlijk. Dat is geen last maar meer een sport. Een sport ze alles mee te geven wat ze nodig gaan hebben in hun komende leven op die uitgemergelde en bijna versleten [lees verder]

Altijd als ik even snel om een boodschap moet wil Sterre mee. “mag’k dan stiekem voorin pap?”, vraagt ze steevast. “nou, ok dan maar als er een politieauto komt….”, “bukken!” vult ze me lachend aan. Ze legt haar linkerhandje op de schakelpook, dat doet ze dus ook altijd. “schakelen we samen pap?”. “tuurlijk meid, we schakelen samen”. Eenmaal onderweg hoor ik ineens, “pap, je rijdt niet goed”. Nu dacht ik dat ik het redelijk kon [lees verder]

Als ik ’s morgens vroeg op weg ben naar mijn werk, zie ik uit mijn ooghoek iemand aan de kant van de snelweg staan. Daar horen geen mensen te lopen, en zeker niet in de regen, dus dat valt op natuurlijk. Het blijkt een jongen van buitenlandse afkomst die bij een niet meewerkend autootje staat. Hulpvaardig als ik ben slinger ik mijn bakkie aan de kant en rij heel langzaam achteruit richting de jongeman. Ik [lees verder]

“Ik haat m’n leven” hoor ik ineens acher me. Onze stagiaire heeft geen internet meer, alles opgebruikt. Ook krijgt ze de zakelijke wifi niet te pakken en ze sterft. Ze ligt er uit en is klinisch dood. Ze kan niet meer Appen dus weg is haar “sociale” leven en als het een beetje tegenzit moet ze er bij een paar langs om te vragen hoe het met ze gaat, wat ze waarschijnlijk niet gaat doen [lees verder]