Jaar: 2014

“Is de baan open?” is een veelgestelde vraag op voornamelijk Facebook. Natuurlijk is het fijn te weten omdat je vaak toch nogal een stukje rijden moet voordat je je motor de sporen kunt geven. Vooral niet leuk is het dan om na alles ingeladen te hebben een uur later voor een dichte circuitpoort te staan. Over het algemeen is er goede en directe informatie vanuit de club. Anders is er a…ltijd nog wel een 06 [lees verder]

Gisteren kwam ik er achter. Slechte eigenschappen bestaan niet. Met een bevriend stelletje zat ik buiten toen we het over de mindere eigenschappen hadden. De man in kwestie is heel erg precies in alles en vindt zijn vrouw erg slordig. Ze schuift haar slippers onder de salontafel in plaats van dat zij ze in de gang zet. Daar waar ook zijn schoenen staan. Die staan daar all…een maar omdat hij vindt dat ze in de [lees verder]

In een menigte sta jij alleen, niemand anders om je heen Je aura zwaar overbelicht, ik kijk je aan een mooi gezicht Een mond vol tanden perfect op rij, ik mijn bek vol aan je zij Ongewild doe ik mijn best, geen oog of oor meer voor de rest Daar sta je met geweldig lijf, mooie vrouw en lekker wijf Betoverd weer naar huis terug, ik ben er zo het gaat heel vlug In bed [lees verder]

Mijn moeder woont sinds m’n Pa overleed alleen in het bos. Nee, ze is niet zielig, absoluut niet. Ze kan erg goed alleen zijn, bijna graag zelfs. Ze doet ook nog zoveel mogelijk zelf. “Laat me nou, da’s therapie” zegt ze dan ook steevast als we de afwas willen doen na een heerlijk ouderwets bereid maal. Haar enige echte kwaal is reuma waardoor het lopen behoorlijk stagneert. Haar …“Mercedes” (rollator) staat haar hier trouw in [lees verder]

Al vanaf het moment dat Metropolis in Antwerpen opende ben ik nooit meer naar Cinemactueel geweest. Cinemactueel is een “normaal formaat” bioscoop in Bergen op Zoom. Zoals deze zijn of waren er natuurlijk nog velen. Deze bioscopen met vooral kleinere zalen hebben volgens mij al jaren te lijden onder de opkomst van de groten. Het kan niet anders. Zoals ik zijn er velen die een “must… see” film alleen nog op een groot scherm willen [lees verder]

Vanochtend was het weer eens zo ver. Met drie kinderen bij elkaar is er natuurlijk altijd wel wat. Niet bijzonder, nee dat niet eens. Het normale gebeuren. Beetje duwen en trekken, zo gaat het meestal. Deze keer werd er geslagen. Aangezien er bij mij in huis niet wordt geslagen moest ik ingrijpen. Natuurlijk vinden de “mishandelingen” altijd plaats uit het zicht van mama, of in …dit geval papa. Wie ga je straffen, wie spreek je [lees verder]

Er hangt een magische sfeer als ik het rennerskwartier van het circuit Horensbergdam in Genk oprijd. Ik weet het. Het zijn gewoon coureurs, mensen zoals iedereen, maar toch. De nieuwe Suzuki’s staan netjes op een rij. Ook gewoon motoren, maar toch. Voor mij is het in ieder geval een magisch gevoel. Mannen waar ik huizenhoog tegenopkeek en kijk, en terecht, zijn hier en ga ik ontmoeten vandaag. Ik loop de trappen op richting tent en [lees verder]

Ik twijfel een beetje of ik wel voor het juiste huis sta. Geen nummer op het huis en ook niets op de ijzeren poort. Als ik twijfelend besluit te draaien doet er iemand de voordeur open.  Yentl, Kevins vriendin wenkt naar me. “Hier is het hoor, je zit goed”. Ze is supervriendelijk en met een brede lach geeft ze me een hand. Ze laat me binnen in het mooie en vooral grote huis. Niet opzichtig, [lees verder]

De eerste keer dat ik het gruwelijke nieuws op het journaal hoorde dacht ik, “oh, weer eentje”, meer niet eigenlijk. Het is inmiddels zo normaal ellende te horen. Je krijgt geen kans meer je ergens rot om te voelen. Het volgt elkaar te snel op, veel te snel. Nadat ik beter begon te luisteren naar de berichtgeving  besefte ik pas wat voor impact deze ramp moet hebben. Natuurlijk veel Nederlanders, maar ook de andere inzittenden. [lees verder]

    Yerseke is een dorp met respect. Respect onder de harde werkers. Veelal vissers die om 4 uur uit bed stappen om vervolgens tot een uur of acht in de weer te zijn. Weer of geen weer. Zo ook Peter Pekaar, de vader van Joëlle. Door zijn lange werkdagen is hij weinig thuis. Juist daarom kwam het slechte nieuws van zijn motorcrossende dochter als donderslag bij heldere hemel. Als je zelf een levensmotto hebt [lees verder]